Motivatie

De derde column van het jaar. Toch wel leuk werk, af en toe even de zaken op een rijtje zetten. Het jaar loopt opnieuw perfect. Voeren, voeren, kijken, kijken, voeren en vangen, soms heel veel vangen is het credo. Dit heeft wel tot gevolg dat het een beetje afstompt. Dit klinkt ontzettend raar, maar je begint er aan te wennen. Het wordt gewoon… Geloof me, als je zo begint te denken zit je op een hellend vlak. Altijd naar de zomervakantie toe krijg ik te maken met een dergelijk moment. Ik geniet er gewoon niet meer van, runs, worden gewoon, twintigers lijken allemaal op elkaar, verveling… Keer op keer schrik ik van mezelf maar het sluipt er gewoon in. Hoe kom je daar nu overheen? De oplossing is zo simpel maar heeft te maken met enthousiasme. Enthousiasme van anderen.

wordt het gewoon..?!

Ik heb al eens een keer geschreven dat ik niet gewend was om met anderen te praten. Als gewezen penvisser leer je als eerste dat andere vissers niet pluis zijn. Ze vangen altijd groter, ze praten altijd te hard, alles aan hun zijde is groener. Nee, de andere partij moest gemeden worden. Als je op deze wijze je visserij benadert zit je wel in een heel klein cirkeltje. Na (veel) raad van anderen heb ik toch maar eens de schroom van me afgegooid en ben maar eens gaan praten met andere vissers. Dat is me helemaal niet slecht bevallen. Nee! Zelfs heel erg goed. Zo ben ik in contact gekomen met twee jongens die achter mijn huis zaten te vissen, Denies en Stefan. Regelmatig zag ik hun tent aan het water staan. Af en toe ging ik er heen voor een babbeltje. Wat me vooral opviel was hun ongekende, ongeremde pure enthousiasme. Dit prikkelde mij. Runs zijn nog altijd aanleiding voor een verhaal van minimaal 30 minuten. De monsters leven nog voort in hun beleving. Alles wat bij mij in het eerste begin van mijn eigen visserij naar de waterkant deed verlangen zag ik bij hun in pure vorm terug. Vissen, vangen, avontuur, alles is mooi! Naarmate de tijd vorderde werden de contacten wat intensiever en werd afgesproken om eens een keer wat gezamenlijk aan de waterkant uit te proberen. Ik moet toegeven, de eerste keer kwam bij mij het al oude vertrouwde wantrouwen weer om de hoek kijken. Met de jongens vissen betekende informatie uitwisselen. Zouden ze nu achter mijn geheimen komen? De door ervaring opgebouwde kennis ligt voor hen binnen handbereik. Nog veel meer van deze onzin schoot door mijn hoofd. Allemaal grote onzin! Pure belangstelling voor de visserij is de drijfveer om samen aan de waterkant te vertoeven. Bomen over de mogelijke bak die op de voerstek hangt. Filosoferen over de mooie zaken in en om de karpervisserij.

Stefan met een mooie dolle roes vis!

De eerste gezamenlijke sessie met z’n drieën levert ons een aantal vissen op. Niet groot maar wel prachtig! Runs zijn een aanslag op de hartstreek. Zodra één van de piepers begon te gillen stond iedereen strak. Kreten als, “Voelt goed aan. Man wat een sterke vis! Als hij maar niet losschiet, enz, enz” De voldoening van de vis op de mat was enorm groot. Het deed me allemaal zo goed! Ik kan niets anders dan de mannen dankbaar zijn. Naarmate je langer vist bestaat echt het risico dat je afstompt. Ik sprak er nog over met Evert Aalten op de laatste beurs in Zwolle. Ik wilde gewoon weten waarom hij gestopt is. Evert is toch iemand die een heleboel te weeg heeft gebracht en verdomd goed in de gaten heeft hoe je snel en effectief bij de vis moet komen. Lees zijn boek nog maar eens want vangen dat heeft hij gedaan! Dus daar kan het niet aan gelegen hebben. Er moet echt iets anders spelen. Eigenlijk kon hij in het gesprek niet precies aangeven waar de directe oorzaak lag maar ik kreeg toch echt het gevoel dat het enthousiasme voor de pure visserij verdwenen was. Het is allemaal gewoon geworden. Er vindt niets nieuws meer plaats, de uitdaging is weg. Als er dan geen gevoel meer is voor de pure essentie, essentiéle zaken als, vis vangen, vertoeven aan de waterkant, valt het enthousiasme hiervoor weg, dan stop je.

Denies met een wel bevochten beloning

Zover zal ik het zeker niet laten komen. Ik kan me voorstellen dat mijn drive met de jaren wel wat minder zal worden. Maar het enthousiasme voor het pure vissen blijft. Al heb je daar soms wat hulp bij nodig om het weer terug te vinden. Zolang je maar beseft dat het niet alleen kan, daar heb je anderen voor nodig. Mannen bedankt!