Doelen stellen

Het seizoen 2005. Tja, het staat er, het is echt voorbij, 2005 zit erop. Zoals eigenlijk iedere keer, een bewogen jaar met veel hoogtepunten en natuurlijk ook dieptepunten. Als ik echter de column van Mark lees mag ik niet over dieptepunten spreken. Ik noem ze uit medeleven met Mark dan ook maar niet dieptepunten maar missers. En missers zijn soms heel leuk. Geen leuker vermaak dan leedvermaak, toch? Je lekker verkneukelen over wat bij Kempisch mis is gegaan. Ja, ja bij mij gaan ook dingen mis, soms zelfs heel veel! Hier komt er eentje.

Ik ben al ruim 2 jaar op jacht naar een vis bij mij in de contreien. De vis is al meerdere malen gevangen. De laatste keer ruim een jaar geleden door Floris. Precies een week nadat hij een stek van me had overgenomen. Ik had er werkelijk een berg aan vis gevangen maar dé vis zat er niet bij. Ik had haar met mooi weer al wel in de buurt zien zonnen, maar vangen… Ho maar! Floris gaat er 1 keer zitten, met de pen, krijgt beet en bingo! Dus dit jaar weer getracht de vis aan de schubben te komen. Tot de laatste sessie, geen gewenst resultaat. De allerlaatste keer toch nog één keer proberen. Goed gevoerd, alles perfect. Ik zit ruim 20 minuten en plotseling beet op de rechterhengel. Had ik totaal niet verwacht, want de hengel ligt wel 200 meter buiten de voerstek. Ik pak de hengel op en gelijk heb ik door dat het een stevige vis is. Lekker zwaar en log, heerlijk! Op een meter of dertig zie ik een stevige vis rollen. Ik herken de vis meteen. Ja, het is haar! Plotseling, om niets, slaat de schrik om mijn hart. Ik begin veel harder te drillen dan nodig. Waarom? Ik weet het niet, maar ik doe het! Het resultaat laat zich raden. De vis schiet los. De enige losschieter van een heel najaar en dan precies deze vis! Niet nodig en héél dom. Achteraf mag ik het zeker geen dieptepunt noemen maar eerder een missertje.

Ik had natuurlijk de pest in mijn lijf maar er waren nog meer pijlen op mijn boog. Als ik tegenwoordig ga vissen voer ik altijd meerdere stekken aan. De hit en run methode. In het verleden bleef het bij één voerstek en dus ook de pijn van het missen van die ene mooie vis. Ik heb ervan geleerd! Dus er maar tegenaan, op een nieuwe stek. Het eindresultaat was uiteindelijk toch prachtig, ondanks de misser. Een paar mooie twintigers en een heel mooie bak met de juiste kilo’s (sorry Eddy).

een mooie bak met de juiste kilo’s

Deze verzachtte de pijn toch wel heel aardig. Eigenlijk is het voorgaande voorval een beschrijving van ieder seizoen, niks specifiek 2005. De ene dag gaat alles mis en ben je na een uur weer thuis. De andere dag vliegen ze het net in alsof geen andere dag meer komt. Dit vind ik het mooie van vissen. Veel tegenstrijdigheden, emoties die elkaar sterk afwisselen. De emoties maken zelfs het seizoen. Voor en tegenslag. Zeker als ze in balans zijn tellen de tegenslagen niet. Zelfs als de balans doorslaat naar het negatieve. Dan nog denk ik dat ze nodig zijn om je doel te bereiken. Je hebt het vast al iemand horen zeggen. Er moet gewoon altijd iets mis gaan, als er niets mis gaat dan is het ook niet oké. Waren er geen tegenslagen dan was het Jing – Jang principe ook nooit bedacht, toch? Maar heeft een tegenslag geen doel dan wordt het erg moeilijk. De teleurstelling blijft dan overheersen, je kunt er geen verklaring voor geven. Mede hierdoor vind ik het zeer prettig om doelen te stellen. Bijvoorbeeld om ergens heel veel runs te behalen of het andere uiterste überhaupt maar één run. Naar mate ik langer vis bemerk ik dat ik niet doelloos aan de waterkant kan vertoeven. Er moet gewoon iets behaald of gehaald worden. Ga nu niet denken dat ik een seizoen volledig ga lopen plannen, januari dit, februari dat, enz. Nee, gewoon een doel voor een overzichtelijke periode (1 maand) of gewoon puur gericht op één water. Doe ik dit niet dan kan ik het niet opbrengen om ervoor te gaan. Ik kan het dan niet op brengen meerdere stekken aan te voeren en deze af te vissen. Zelfs het simpele verhaal van boilies draaien gaat me dan zeer moeizaam af. Nee, is er een doel dan kost het me allemaal totaal geen moeite. Ik heb het dit jaar echt geprobeerd, gewoon vissen, gewoon naar een water, ingooien en hopen op. Het werkt bij mij niet! Dit zijn de periodes dat er heel veel omgeving en sfeer foto’s verschijnen op mijn computer. De focus ligt niet bij de visserij. Klinkt bot, maar ik denk dat ik dan ook maar écht beter andere dingen kan gaan doen, zoals fotograferen. Nee, ik zoek de tegenstrijdigheden op, de emoties! Door een doel te stellen krijg je te maken met tegenslag of missers. Deze motiveren mij juist om er nog een schep bovenop te doen. Volgens mij heeft tegenslag altijd een oorzaak. Iets gebeurt nooit vanzelf. Wil deze oplossen zal je de aanpak moeten veranderen. Blijf je hangen bij de oude aanpak dan zal het leiden tot vervlakking en veel nieuwe tegenslagen. In mijn geval; de mopperige ouwe man ligt op de loer.

Dit jaar heb ik na ruim 25 jaar vissen voor het eerst op een thuiswater een vis zwaarder dan 15 kilo gevangen. Na zeker ruim 400 – 500 karpers ligt ze op de mat.

De voldoening

Tegenslagen zijn er echt onnoemelijk veel geweest, daar kunnen echt wel 100 columns mee gevuld worden. Echter de geluksmomenten bleven overheersen ook hier was de benodigde balans. Helemaal nu deze gevonden is in de (voor mij) meest ultieme vorm. Ik ben er wel uit dat, zeker in de komende jaren, mijn visserij uit doelen zal blijven bestaan. Zo overwin ik de missers, en helpen deze me bij op zoek naar het gewenste geluksmoment. Laat 2006 maar komen!