Het karperwereldje

De meest vermoeiende maanden van het jaar liggen weer achterons. Anders kan ik de wintermaanden niet noemen. Heel veel gepraat over karpervissen en bitter weinig echte actie. Theorieén, filosofieén, leren, alles heb ik weer de revue voorbij zien komen. Prachtig allemaal, zeker omdat een ieder zijn eigen wijsheid heeft gevonden. Het is echt heerlijk om te horen welke freudiaanse zaken wij allemaal recht kunnen maken. Maar ook word ik helaas toch ook geconfronteerd met mensen op zoek naar glorie. Showen van vangstplaatjes en bijbehorend gepraat en moeten allemaal bijdragen aan een glansrijke carriëre binnen de karpervisserij. De carriëre is religie geworden. De ware beleving van de hedendaagse karpervisserij. Ik citeer in dit kader maar weer eens de grote mastodont uit het westen, beter bekend als Marco Kraal, ‘Als je carriëre wilt gaan maken doe dat dan buiten de karperscéne want we zijn niks meer dan postzegelverzamelaars’. Geef toe het klinkt toch nergens naar “ik ben de beste filatelist van Europa”.

neem je zelf vooral niet te serieus

Toch zijn er echt velen die iets vergelijkbaar willen nastreven binnen de karpervisserij, ondanks het simpele feit dat we echt niets meer zijn dan postzegelverzamelaars. Als ik bijvoorbeeld op mijn werk begin te praten over karpervissen en ik noem de een simpele kreet als een boilie, dan ben ik 60% van toehoorders kwijt. Pak ik er wat extra zaken als beetverklikkers, voorvoeren, liverpowder bij en ik ben ze allemaal kwijt. Tot in de eeuwigheid! Misschien dat ze alleen voor een fotootje van een vis nog wel wat begrip willen opbrengen, teveel foto’s en ik ben ze weer kwijt. Opnieuw tot in de eeuwigheid. Met andere woorden, buiten een select gezelschap begrijpt niemand wat ik bedoel. Wat überhaupt mijn beleving is om ontberingen als nachtvorst te gaan doorstaan voor een vis. Een vis die ik niet eens op eet maar gewoon terug gooi. Een leverancier uit Bangladesh vindt ons in dit opzicht heel decadent. We voeren de vis, dit kost veel geld, vangen dan de vis, deze is weer veel geld waard en daarna gooien we de vis weer terug. Hoofdschudden is het resultaat. Het wordt helemaal vreemd als ik op alles wat hij zegt bevestigend antwoord en daarna aan hem vraag nog iets van de inkoopprijs af te doen.. Snapt één van jullie waarom een monnik heeft afzworen ooit nog eens sex te beleven. Ik zeker niet. Geloof me dat zo door buitenstaanders naar ons gekeken, als monniken in hun groene tentjes. Maar ik verwacht ook niet dat ze me begrijpen, want het hoeft niet. De karpervisserij is voor mij geen carriére optie. Ik hoef niemand te overtuigen, ik probeer het juist zoveel mogelijk te relativeren. Alles in perspectief. Misschien houdt het een keer op, misschien verdwijnt de drive een keer, misschien veranderd de passie voor de karper en dan.. is er meer!

Is het karpervissen echter alles voor je, dan ben je stuurloos. Je gaat je wanhopig vastklampen aan de wegvallende zekerheden. Je doel is weg. Man, wat een doemscenario! Beleef je visserij puur, zie het niet als de mogelijkheid om de stap op sociale rangorde te maken. Maar beleef het voor jezelf. Al dat andere noem ik maar carriëre willen maken met de macht van de foto. Hoe concluderen we al snel dat iemand “het” heeft gemaakt in onze scéne. Juist, de foto! De foto is dan het ultieme bewijs voor “het”. Veel verschillende foto’s doet “het” niveau stijgen. Het nadeel is dat alles wat het plaatje heeft gemaakt is weggelaten. De uren, de pijn, de beleving, alles valt weg. Een foto maken kunnen we echt allemaal. Een dikke vis vangen kunnen we echt allemaal. Meerdere dikke vissen vangen kunnen wat minder maar nog steeds velen onder ons. Een heel seizoen op het Kempisch kanaal deel 7-8 zal het fotoboek zeker verijken met een paar hele dikke bakken. Tijd is hierin je vriend.

neem je zelf vooral niet te serieus…want niemand begrijpt ons

Echt alle respect voor de visser die het bereikt, maar het zegt zo weinig. Wat volgens mij veel belangrijker is dat je het kan vertellen, dat je het duidelijk kan maken, wat je drive is, hoe je het bereikt hebt. Natuurlijk is het mooi om je foto’s te laten zien, doe ik ook, maar het verhaal achter de foto dat maakt het pas compleet. Mijn respect voor vissers die dat kunnen. Zij kunnen iets wat velen niet kunnen. Dit maakt ze speciaal. Ze zijn anders dan anderen, creatief, eigenwijs en weten dit over te brengen. Volgens mij hebben ze echter één ding gemeen. Alles wat ze uitvoeren doen ze vanuit hun eigen beleving. Denk je nu echt dat Luc ooit met de gedachte aan de waterkant heeft gezeten, “als ik deze bak ga vangen dan word ik beroemd”. Natuurlijk niet! Hij wilde vis vangen, zo groot mogelijk, ze proberen te doorgronden, antwoorden op zijn vragen. Dit zoeken naar antwoorden en het vinden ervan deed hij zo fanatiek en onderbouwd dat het heeft geleid tot een prachtig boek. Een juweel voor de karpervisserij. Maar neem nu de show van Herwin Kwint tijdens Carp 2006. Een lezing waar hij zijn beleving van de karpervisserij en zijn gezinsleven zo prachtig in heeft duidelijk gemaakt. Ik zou het nooit zo kunnen maken. Ik weet dat ik er van kan genieten, vol verwondering. Hoe doet hij het? Ook weet ik dat hij er velen een plezier mee heeft gedaan. Waarschijnlijk heeft hij velen geïnspireerd om verder te gaan in hun visserij. Op zoek te gaan naar de grenzen van je eigen beleving.

Ik pakte er twee voorbeelden uit van mensen die de “extra’s” van het vissen beeldend duidelijk kunnen maken. Maar buiten de scéne is niemand die ze kent, niemand die het boek, de lezing of andere zielenroersels heeft aanschouwd. Neem van mij dat deze mannen het zelf donders goed weten. Deden het voor zichzelf niet voor de ander. Volgens mij is dat de ware religie van het karpervissen.