Vernieuwing

Toch maar weer eens een column. Vernieuwing is de aanleiding hiervoor. Zoals enkelen van jullie al weten vis ik al mijn hele leven op kanalen. “Logisch”, zou Johan zeggen want in mijn directe omgeving zijn dan ook bijna alleen maar kanalen te vinden. De eerste karperjaren ging ik aan de slag met alleen een pennetje en een blikje maïs. Ik zie deze periode als een heel belangrijke ontwikkelingsfase in alles wat mij heeft gevormd tot mijn huidige karpervissende verschijningsvorm. Penvissen bestaat voornamelijk uit het afvissen van heel veel verschillende plekken op een ochtend of in mijn toptijden, qua tijd dan, gedurende een hele dag. Noem het maar jagen met de pen. Voorvoeren komt niet in het plaatje voor. Nee, gewoon een actief kanaalgedeelte opzoeken. Je weet het wel, aasplakaten, springende vis of gewoon veel witvis aan het oppervlak. Een paar mooi ogende plekjes voorzien van een paar handjes maïs of wat aardappelkruim en vissen maar. Ieder plekje kreeg een bezoekje van een half uurtje. Soms leverde het karper op maar ook zovele malen een brasem of zelfs heel dikke zeelten. Ving ik veel in die periode? Nee! Maar een ervaring dat ik mee heb opgedaan, niet te beschrijven.

met het pennetje op jacht

Ik ben bijvoorbeeld nu instaat om in een rijdende auto, niet stapvoets, maar gewoon op snelheid, karpers te spotten. Mensen die me kennen, waaronder justitie, weten trouwens dat dit behoorlijk snel is. Meerdere malen heb zo binnen enkele minuten een karper gespot en gevangen. Dolle roes visserij, mag ik het graag noemen. Het heeft echter allemaal enorm bijgedragen aan de kennis die ik nu over de kanalen bezit. Ook nu maak ik nog steeds gebruik van de “basismethode”, rijden en kijken. Alleen is de pen vervangen door een hengel op steunen, vast lood en heel veel voer, heel veel. Dat voeren en aas is de andere hobby die ik erbij heb gekregen, net zoals boilies draaien. Of dat nu het leukste onderdeel is… Maar zoals gezegd, de aanpak is in de loop van jaren redelijke identiek gebleven. Het stelt me in ieder geval instaat om veel verschillende plekken te bevissen. Ontspannend? Zeker niet! Opbouwen, ingooien, vangen of blanken en op naar de volgende stek. Dat ongeveer op een ochtend een keer of drie tot vier. Of op de echte “ram” ochtenden zelfs vijf tot zes keer. Dit alles op zorgvuldig opgebouwde 2 -3 daagse voerstekken. Met andere woorden heel veel kilometers en relatief heel weinig visuren. Ik zie nu enkele van jullie vol afschuw naar hun beeldscherm turen. Is dit leuk? Een volmondig ja van mijn kant, maar voor heel veel anderen gelukkig niet. Ondanks het feit dat ik er veel plezier aan beleef sluipt ook hier een vorm van routine in. Dat is nu het rare van het verhaal. Geen ochtend is hetzelfde, maar toch verlang ik naar wat nieuws.

Waarom? De vangsten zijn zeker zeer goed. Heel veel vissen zijn nog steeds nieuw en nog niet eerder gevangen. Wat is het dan?Het is toch de opgebouwde ervaring vanuit het verleden. De onzekerheden zijn verdwenen. Oké, niet iedere voerstek is raak maar in de reeks zijn er altijd wel een paar productief. Het geeft je en grote mate van vertrouwen en daar ligt het gevaar. Je wordt niet meer geprikkeld, buiten het vangen van de vis. De onzekerheden zijn zoveel weggenomen dat je stopt met nadenken. Gewoon handelen, nee afhandelen. Het wordt klinisch. Een klein stapje verder en het wordt klinisch dood. Dan leef je nog wel maar het heeft geen reactie, geen emotie meer. Het gevoel is eruit. Dat zijn de momenten waar je voor moet waken. Iets nieuws moet het vuurtje weer opstoken. Vers brandhout moet erop. Ik ben nu met iets anders bezig, iets waarin ik niet overloop van het zelfvertrouwen. Iets waar het voorvoeren en afromen niet een zo groot direct effect heeft. En ja hoor, daar is het weer. Geknaag aan je geest, de onzekerheid. Man, wat een heerlijk gevoel. Je moet het voor jezelf weer gaan oplossen. Je moet weer nadenken. Het keert terug. Jullie kennen allemaal het gevoel van vissen toen je klein was. Je blik die over de vijver gaat, de onzekerheid over wat voor enorme monsters er onder het wateroppervlak huizen. De onzekerheid of de plek, het aas goed is gekozen, de onzekerheid van alles eigenlijk.

Dat maakt het vissen zo mooi. Het leidt tot romantiek, het leidt tot passie. Een ieder van ons die aan de waterkant zit wil zo graag een einde maken aan de onzekerheid, maar het aan de andere kant koesteren we het. Wat ga ik doen? Natuurlijk op zoek naar de vragen en antwoorden die mij zekerheid opleveren. Maar daarna moet ik weer opzoek naar iets nieuws om de onzekerheid te omhelzen. Dat is het lot van de(ze) karpervisser!