Het tij gekeerd?

Waar het ergens begonnen is weet ik niet precies, maar dit jaar verloopt toch enigszins anders dan ik had verwacht. Geluk is in ieder geval geen factor die ik de afgelopen tijd aan m’n zijde heb gehad, weinig lukt zoals ik voor ogen had en teveel vissen belanden uiteindelijk niet waar ze wat mij betreft terecht horen te komen: de onthaakmat.

Een van de eerste dieptepunten vond plaats tijdens een gezelligheidssessie met een groep vrienden op een plas met een prima bezetting aan karper. Met mijn taktiek zat ik een eind in de goede richting. Met de spod werd een flinke voerplek aangelegd van hennep, pellets, blikmais en zelfgerolde 14 mm boilies. De onderlijn werd uitgerust met een PVA stick die was gevuld met Sensas Crazy Bait Gold karpervoer, verkruimelde boilies, wat pellets, een paar maiskorrels en dit alles aangelengd met wat sardineolie. Het werkte als een trein, de vissen gingen helemaal uit hun dak op de voerplek. Met regelmatige tussenpozen volgden de beten elkaar op waarbij meerdere malen goed zichtbaar was dat er op het moment van de run nóg 4 á 5 andere vissen van de voerplek wegstoven. Het falen zat hem echter in de afwerking, een veel te klein deel van de vissen belandde ook daadwerkelijk in het net. Het dieptepunt was het moment waarop Pascal mijn met uiterste zorg uitgevoerde dril aan het filmen was en riep: “Ach Mark, hij kán nog losschieten”, binnen twee seconden voegde de vis de daad bij het woord. Gelukkig lieten de mannen me even een uurtje met rust.

regendruppels

Een weekje Frankrijk zou me goed doen, lekker onbezorgd vissen met kans op flink wat aanbeten. Ook hier was het vanaf het begin echter hetzelfde verhaal. Genoeg beet, meer dan m’n vismaat, de afronding liet ook hier echter weer te wensen over. Haken waar ik in Nederland al een paar flinke dikkerds zonder problemen mee tussen het wier door in het net wist te dirigeren, gingen in een mum van tijd recht op die stug knokkende spiegeltjes. Ook wisten ze feilloos de obstakels onder water te vinden, gelukkig kreeg ik iedere keer de montage wel weer terug als ik er in de boot naartoe ging, maar telkens was de vis gevlogen. Het toppunt volgde op de laatste dag. Een run als uit het boekje kondigt zich aan op de linkerstok. De vis zet langzaam koers naar links, richting de lijnen van m’n maat. Met wat stuurwerk weet ik de karper te keren zodat hij langzaam zigzaggend naar de oever komt, door het stuk water waar m’n maat de afgelopen dagen nota bene al meerdere vissen heeft gedrild. Zonder enig probleem welteverstaan, allemaal kwamen ze op de kant. Ik loop nog expres een stuk omhoog op de steile oever om de lijn zo hoog mogelijk door het water te laten lopen. Het noodlot slaat echter weer toe, ook deze vis zwemt zich vast in een obstakel. Ik heb wederom een ‘Noormannetje’ zoals m’n vismaat het vastzwemmen deze week is gaan noemen. Ik varieer continu met haken, riglengte, plaatsing van de rigs en drilstijl maar niets mag baten. Het was een heerlijke week vissen maar dit zat me toch niet lekker.

Terug in Nederland, de voercampagne wordt hervat. Met frisse moed zit ik twee weken later aan een vrij lastige plas. Tegen half negen volgt een ijselijk rustige beet op rechts. De hengel gaat krom, het duurt even voor ik een reactie voel. Ik herken het meteen, dit is een beste. Uitermate rustig zwemt de vis schuin naar rechts toe, alsof hij gewoon kalm blijft en op z’n gemak zit te bedenken hoe hij zich eens zal verlossen van dit lastige vissertje. Rechts van de stek staat wat riet in het water waar hij op afzwemt. De lieslaarzen had ik al aangetrokken, met het net loop ik het water in. Nog steeds zwemt de vis uiterst rustig en heeft hij geen lijn genomen. De hengel steek ik ver voor me uit in een poging de lijn vrij te houden van het riet. Een kolk, shit hij zit er al achter. Schurende lijn. Fuck, dit is geen riet, daar liggen dus takken onder water. Opeens een explosie van kracht, nog een kolk, gierende slip en een schurend gevoel wat ik signaleer tot in m’n ruggegraat. Het is over voor ik er erg in heb. Beteuterd sta ik te kijken naar het wapperend eindje nylon voor de hengeltop.

de uitgebogen haak

Kom op joh, je hebt in ieder geval een beet gehad. Je stekkeuze was prima en ze vreten je boilies. Een week later zit ik er weer. Springende vis op de stek waaronder een paar grote. Zou het weer lukken om beet te krijgen? Ook nu hoef ik niet lang te wachten, dezelfde waker begint te stuiteren, de RX signaleert het ook. Beheerst sla ik aan, voel weerstand. Nog voordat de slip wat vaster is gedraaid is het ook nu alweer voorbij. De top springt recht, haak verbogen zoals later blijkt. De vissen zijn gestopt met springen, ik krijg geen beet meer..

Beet!

Hoe vreemd het mag lijken weet ik toch de moed erin te houden en voer weer een weekje door. Rigs zijn over een compleet andere boeg gegooid en ik ben weer een ochtend present. Terwijl ik met Pascal aan het bellen ben stijgt de linker hanger lichtjes, zakt weer en stijgt weer iets. “BEET!!!” roep ik en smijt de telefoon weg. Met het zweet in de bilnaad en de slip op superlicht wordt de dril aangevangen en het gaat gewoon helemaal goed! Een leuke vis in het net, snel wat foto’s en terug maar. Tot mijn grote verbazing weet ik even later een run op de andere hengel ook te verzilveren, een schub uit dezelfde jaarklasse lijkt het wel. Ik ben blij als een kind, zou het tij nu eindelijk gekeerd zijn?