De droomvis

Dat er bij ons in het hoge noorden prachtige vissen hun baantjes zwemmen was mij al wel bekend. Ook lijkt het of de gewichten van onze mooie wezens steeds verder toenemen in ons koude kikkerland. Misschien komt dit door de klimaatsverandering en speelt de opwarming van de aarde hierbij een rol, wie het weet mag het zeggen. Want is het niet zo dat de vissen in Frankrijk en Spanje (veelal de warmere landen) doorgroeien tot zwaargewichten mede door het gunstige (warmere) klimaat?

Als ik het verkeerd heb moet je mij verbeteren ben immers geen bioloog. Maar denk wel dat het meespeelt. Natuurlijk ook een belangrijke factor is de hoeveelheid voedselaanbieding en de bouw en/of genetische afkomst van de karper. Sommige exemplaren groeien immers snel en lang door daar waar anderen vaak blijven schommelen en hangen op hun lage gewicht en snel uitgegroeid zijn.

Hieronder een verslag van een bijzondere vangst van augustus dit jaar. Een vangst die ik jullie niet wil onthouden. Vooral de grote vinnen vielen mij meteen op en ik wil deze vis dan ook bijschrijven aan mijn lijstje als één van de mooiere exemplaren die ik heb gevangen in mijn karperbestaan. Eigenlijk is het karpervissen niet eens zo moeilijk. Iedereen kan wel een karper vangen. Dump een paar dagen wat aas op een putje of vijver en probeer het eens een nachtje. De moeilijkheidsgraad is echter de laatste jaren wel toegenomen en laat onze karpervriend zich de laatste tijd niet meer zo makkelijk vangen. Mede door de prik die hij misschien al eerder heeft gevoeld in zijn karperbekkie en argwaan krijgt bij onze ronde ballen en voer op de bodem. Dit doorbreken is erg moeilijk maar lukt menigeen nog steeds want hoe vaak zie je geen mooie plaatjes van supervissen in magazines en op het internet.

Hier mijn van plan van aanpak voor het vangen van “mijn“ beauty. Na wat observeer- en peilwerk werd het tijd om mijn voer te water te laten. Drie dagen ben ik gaan voeren met elke dag een kilootje knikkers. Ik heb mijn zinnen gezet op een klein kanaaltje bij mij in de buurt waarvan ik weet dat er weinig karpervissers rondlopen. Ik hou er namelijk niet van om in de verte (of misschien zoals op sommige wateren zelfs om de 50 meter) een groene bivvy te zien staan. Als ik vis wil ik ook kunnen genieten van de natuur en zoek ik de rust een beetje op in mijn toch al wel drukke leven. Het is als het ware een uitlaatklep en ik wil me dan niet ergeren aan medevissers, want zeg nou zelf het idee dat er verderop nog iemand op het water zit te vissen is toch nooit leuk en het liefst wil je toch het water voor je alleen?! Er zijn steeds meer karpervissers bijgekomen en ik geef ze natuurlijk geen ongelijk want wie wil er nou niet genieten van de adrenalineshot van een volle run en het drillen van een carp, en dan het gevoel als de gigant het net in glijd geweldig toch! Lijkt nu of ik misschien egoïstisch ben en of ik alle wateren en vissen voor me alleen wil hebben en dat is ook zo! Haha nee hoor ik gun iedereen zijn/haar vis, alleen vind ik het soms wel jammer dat er mensen zijn die ploeteren voor een gewichtige topvis en al jaren bezig zijn en dat jopie met net een jaar karperervaring de dikke sjonnies er zo even uitrekt. Of ik hem het niet gun? Jawel alleen degene die er toch al wel jaren voor aan het ploeteren is gun ik het des te meer! Maar ja that’s life en soms heb je daarbij een beetje geluk nodig. Want zeg nou zelf karpervissen is niet alleen vistechnisch ook geluk speelt een rol. Maar geluk kun je natuurlijk ook afdwingen….

Verder met mijn verhaal. Ik voer meestal dus een kilootje boilies per keer soms 1,5 a 2 kilo ligt net aan de tijd van het jaar en of ik er zeker van ben of er karper aanwezig is. Dat met emmers van 5 kilo per dag is niet mijn ding en vooral op kanalen denk ik dat de vis toch trekt en niet lang op een voerplek blijft hangen. Na deze drie voerbeurten een meter van het riet af op een hard stuk bodem (ik voel mijn lood neerkomen met een bonk op de top van mijn hengel) moest het er dus maar eens van komen. Meestal als de vis actief op de stek aanwezig is heb je binnen drie uur wel een run is mijn mening. Het bleef echter die avond stil en mijn vertouwen was enigzins een beetje gevlogen. Nadat ik een leuke film had gekeken op mijn portbale dvd-speler en een aantal biertjes had genuttigd werd het tijd om maar eens te gaan slapen. Het was alweer tegen 00:00 uur. Ik viel als een blok in slaap na het wonderlijke gerstenat. Iets wat Michael Jackson ook beter had kunnen nemen i.p.v. die narcosemiddelen… Echter werd ik tegen 03:00 alweer gewekt door een opgezette blaas die geleegd moest worden. Dat is dan wel weer een nadeel van dit overheerlijke vocht. Vooral als het wat kouder is nachts en je moet steeds je slaapzak uit is het aan te raden het gewoon bij koffie of thee te houden. 03:00 uur en nog geen teken van leven van onze karpervriend. Ben ik dan weer voor niets aan het voeren geweest? Liggen mijn rigs wel goed? Alle doemscenario’s malen alweer door je hoofd want zeg nou zelf blanken is nooit leuk toch? Tuurlijk hoort het bij het karpervissen maar vang toch liever dan dat ik blank! Na toch weer in slaap te zijn gevallen werd ik om 07:00 gewekt door een run die traag op gang kwam maar toch mooi doorzette op een gegeven moment. Als een gek schiet ik in mijn slippers en rits de tent open iets waar ik meer op moet trainen zodat ik nog sneller wordt want iedere seconde telt nu natuurlijk. Ik had meteen contact met de vis en vernam dat het om een mooi exemplaar ging. Deze tank liet mij alle hoeken van het kanaal zien en vond het ook nodig tot twee keer toe zich vast te zwemmen in een lelieveld. Na rustig te blijven en af en toe wat lijn te geven en te nemen lukte het me om hem toch weer los te krijgen. Pfff wat een stress en ik had het er nog wel over dat ik tot rust wou komen tijdens mijn visserij…

Nadat de vis ook nog even mijn andere lijnen oppikte brak de paniek echt uit (ik vis wel altijd met toplood). Ik had hem/haar al gezien namelijk en zag dat het om een mooie vis ging die ik echt niet mocht verspelen. Ook dit liep gelukkig goed af maar de vis ging alweer als een speer op de lelies af. Gelukkig de lelies ondermijn eigen kant en kon ik hem scheppen (samen met 5 kilo lelies en wortels). Yessss! De buit is binnen. Snel op de onthaakmat en onthaken. Daar zag ik dat de haak was gaan snijden in de bek door de hoge druk die ik had uitgeoefend in de lelies. Dit is natuurlijk niet mijn bedoeling geweest en heb de wond dan ook goed behandelt met dat blauwe desinfecteerde goedje. Even snel de vis zakken en dan foto’s nemen. Het was inmiddels namelijk gaan regenen. En als ik vervelend vind,  is het maken van foto’s in de regen. Gelukkig was dit van korte duur en konden de plaatjes geschoten worden. Daarna de hele boel weer inpakken en naar huis toe, waar ik het hele weekend heb rondgelopen met een glimlach op mijn face. Hoe gelukkig je kan zijn met de “kleine“ dingen in het leven. Zo lang mijn hart klopt zal ik gaan pionieren naar deze vissen en dit pakken ze nooit meer van me af!