Winters begin

Vanuit mijn raam kijk ik uit op het kanaal. Dikke vlokken sneeuw dalen neer op het water. 2 maart 2005 gaat de boeken in als een absolute recorddag. Op sommige plaatsen valt meer dan een halve meter sneeuw, en het noorden dreigt afgesloten te raken van de buitenwereld. Het is inmiddels 4 maart als we opnieuw de recordboeken ingaan. Op verschillende plaatsen in het land worden temperaturen onder de -20 gemeten. Het zonnetje doet mij echter besluiten om me even naar buiten te wagen. Gewoontegetrouw loop ik een rondje langs het kanaal. Alles is glad, egaal gemaakt door sneeuw en wind. Takken breken bijna onder het gewicht van de sneeuw. Het kanaal ligt er vredig bij. Als een witte weg baant hij zich kronkelend door het witte landschap. Moeizaam drukt hij zich door een sluis en passeert een brug om zich vervolgens in een groot kanaal te storten. De vreselijke kou heeft het kanaal doen bevriezen, en het vissen onmogelijk gemaakt.

foto1
Altijd een fijn gevoel die eerste

Mij een weg banend door de dikke laag sneeuw loop ik langs het kanaal en haal bij verschillende stekken mooie herinneringen op. Als een blauwe schicht schiet een ijsvogeltje langs me heen, alsof hij me wil uitnodigen om de uitdaging aan te gaan met koning winter. Er komt een raar gevoel in me opzetten. Diep in mij kriebelt er al wat, het zijn de karperkriebels die mij telkens weer naar de waterkant toe slepen. Zo ook op zomaar een zondag ergens in januari. Met de muts diep over de ogen getrokken ervaar ik het gevoel van het wintervissen. Een machtig gevoel. Een waterig zonnetje doet zijn uiterste best om de aarde wat op te warmen, maar met de snijdende Noordoostenwind voelt het toch ijzig koud aan. Weggedoken in mijn jas kijk ik naar het water. Een plastic zak wordt door de stroming langzaam naar links getrokken om in het niets te verdwijnen. Ik tuur weer naar de overkant en zie een meerkoet wat onrustig heen en weer dobberen. Hij weet het, hij weet dat er voedsel ligt, maar kan het niet pakken.

foto2
Vismaat Harald met een fraai schubje

Plots een piep op mijn linkerhengel. En niet veel later nog 1. Snel haast ik mij naar de hengel, wetende dat een aanbeet in de winter vaak niet meer is dan enkele piepen. Als ik mijn top enkele malen zie tikken bedenk ik mij niet en pak de hengel op. Een typische winterdril volgt, de vis probeert nog eenmaal te ontkomen, maar de kracht van mijn hengel wordt hem toch teveel. Niet veel later ligt de eerste vis van het jaar in mijn net. Na hem heel kort bewondert te hebben geef ik hem zachtjes een duwtje en verdwijnt hij weer in de diepte van het kanaal.

foto3
Dat smaakt naar meer

Dit is nu mijn eerste sessie op het kanaal en het beval me wel. Ik voel me hier op mijn gemak. Voor mij even geen vijvers meer, het grote water roept. Ook in de winter. Ondanks dat het vaak wat moeilijker is om een vis te verleiden is de voldoening des te groter als je er eenmaal 1 hebt.

Add a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *